Eiland Run 2016 Tweemaal Trees (5km) en Erna (10km)

Eens maar nooit meer ….. 

 Ach, vrijdagavond, begin van de zomer. Doe nog maar een loopje. 5 km moet kunnen zonder gerichte training. Sinds half mei niet meer gericht getrained. Op vakantie geweest, horloge kapot, verregende HIT-trainingen. Beetje lopen op gevoel en proberen de prestatiedoelen naar de achtergrond te schuiven. De Eiland Run, houdt de stad achter je. Een nieuw avontuurlijk loopje, anders dan anders, volgens de aankondig!

De verregende HIT-trainingen blijken een prima voorbereiding. Eerst met alle regenkleding, inclusief kaplaarzen en regenponcho op de fiets naar de Lentse Warande. Nog geen loper te zien, alleen verregende vrijwilligers en partytentjes die al overlopen van het water. Geen enkele beschutting. In een container wurm ik me uit mijn regenkleding. Van buiten zeiknat, van binnen ook inmiddels.

Tegen de starttijd komen de deelnemers aangelopen en er staat er een inmense rij voor de vier dixies. Ik kies voor het natte struikgewas. Voeten en billen zijn inmiddels nat en ik wil van start, want er hangt nog een bui in de lucht. De start-finishboog is inmiddels ingestort en om 19:30 uur staat ie net weer recht overeind. We kunnen. Ik ga lekker lopen, op gevoel en zonder klok. Dat kan ook niet anders. Na het eerste bruggetje belanden we in de gladde klei, het hoge gras, en op de keien van de rivierbedding. Daar gaat het tempo wel drastisch omlaag. Getverdegetver. Als we naar een kleine kilometer weer de drek uit zijn wachten ons diverse taluudje, tegenwind, slingeren over de warande, schuine kantjes, en uiteindelijk de finishboog. Nog een laatste sprintje en ik heb het weer gered en zo te zien heb ik er vele achter me gelaten. Tijdens de wedstrijd was het droog, maar nu doemen de grijze wolken weer op over de Waal. Snel kleren ophalen. Geen zin in een verregend pilsje op een waterig terras.  In de mini-garderobe waar wel 1000 deelnemers hun tassen en spullen kunnen laten bewaren is het een chaos. Voordat een tas gevonden is! Ik wurm me weer in de natte regenkleding en spoed me weer huiswaarts. Weer een bui op de kop. Maar de beloning ligt thuis in een hete douche en daarna een koel pilsje bij de Rode Duivels tegen de Rode Draken.

OF:

Wat een feest der herkenning Trees!!! De 10 km “race” moest wachten op de laatste 5 km loper om van start te kunnen gaan. Daardoor startten we al een half uur later en toen begon de blubber!! Ik dacht alsmaar, zorgen dat ik niet uitglijd. Heb me net ingeschreven voor de marathon van Athene en moet me nu geen blessure lopen. Vooral de schuine wand in de modder was lastig te belopen. Wat een hoop gemopper en gevloek, dat bracht dan wel weer veel saamhorigheid! Toen wisten we nog niet dat dit de eerste keer was want later bleek dat we 2x door die blubbertroep moesten lopen!! Uiteindelijk was het een mooi parcours, over de bruggen en langs het water. Blij dat ik de 10 km voltooid had heb ik met collega’s nog een biertje gedronken. Zij aan de barbecue, in de miezerregen aan een met plastic borden volgestouwde statafel uitkijkend op een “Lentse Warande” vol met gezellig tafeltjes en stoeltjes, vuurkorven waar geen vuur in brandde, slechts nat verregend hout en een waterig zicht op de donker wordende stad.

Ja, volgend jaar weer!