Zaterdag 29 augustus 2020.
Kwart over 4 ‘s ochtends. Slecht geslapen. “Ik moet er niet aan denken om nu een triathlon te doen!”, zeg ik tegen Richard, trainer, coach, steun en toeverlaat.
Voor het eerst sinds een jaar komt die gedachte bij me op. Anderhalf jaar geleden ontstond de fantasie, een jaar geleden de beslissing en een half jaar geleden de start van een hele serie trainingen om te komen tot een hele triathlon: 3,8 km zwemen, 180 km fietsen en 42 km hardlopen.
Vijf uur ‘s ochtends in de auto, op weg van ons appartement in Nebelschütz naar de start in Dreiweiber See, heb ik al wat meer praatjes: “We hebben zo goed getraind, we hoeven het alleen nog maar uit te voeren!”
Daar zit een kern van waarheid in. Ik heb echt heel goed getraind. Gemotiveerd, geconcentreerd en consciëntieus. Van 6 keer in de week oplopend tot 9 keer en maximaal 15 uur. Dit alles met schema’s die Richard voor mij op maat heeft gemaakt, in de app Training Peaks.
Mijn Garmin horloge zet afstanden en tijden automatisch in de app. Ik hou in de app dagelijks een dagboekje bij: hoe zwaar vond ik het? Hoe voelde ik me? En dan nog een vrije regel: “mooie zonsopkomst”, “Ooievaars gezien!”, “Gelletjes uitgeprobeerd”.
Hoe heb ik al die trainingen volgehouden? De afwisseling van zwemmen, fietsen en hardlopen houdt het leuk. De trainingen zelf zijn volgens de 80/20 filosofie opgezet: het grootste deel onder de anaerobe drempel en alleen af en toe kort harde en snelle stukjes.
Trainingen waar ik aan moest wennen (“hoe kun je zonder zware training jezelf klaar stomen voor een hele triathlon?”) maar die ik vol vertrouwen in mijn trainer heb gedaan.
Het resultaat is een hele triathlon in 13 uur 8. Een uur sneller dan gedacht, zonder blessures en met een lach over de finish.
Is er dan niets negatiefs? Tsja. Alle fans moesten thuis blijven. Jammer. Volgend jaar, 28 augustus kan misschien de Gelreman met publiek uitgevoerd worden. Komen jullie?
